Geen limiet

Er was eens, ergens op het zuidelijkste puntje van Afrika, een mooi immigrantenmeisje...

Nou, niet zo mooi eigenlijk!

Ik was behoorlijk asociaal als meisje...en behoorlijk sociopathisch als vrouw. Wat uiterlijk betreft...schoonheid is in het oog van de minnaar...

Ik werd een baby Bat Goth rond mijn 17e dankzij mijn tweede vriendje. Ik beschouw mezelf nog steeds als een Goth. De meesten van mijn generatie en jonger (vooral Belgen) weten niet wat dit is. Ik denk dat het nu een goed moment is om terug te gaan naar de Zuid-Afrikaanse Goth-scene van de jaren 90. Een zeldzaam stel parels in een zee van zand en zeepokken.

Het was een melange van donkere romantiek, muziek en kink. Ja... door die drie krachten te combineren, was je een Goth. Wat was donkere romantiek? Het was in de eerste plaats de volledig zwarte mode: donkere (glitter) make-up, hele korte rokjes, netkousen of panty's, lange laarzen, stekelige kragen, groot haar en vooral 'a bad bitch attitude'. Wat was de muziek? Hier is het antwoord breder dan Platteland en pittiger dan de Two Oceans-bijeenkomst op Cape Point. Het waren old school bands zoals Siouxsie and the Banshees en The Cure. Het was het nieuwere spul zoals HIM, Marilyn Manson en Diary of Dreams. Het waren ook de hardcore Industrial en Cyber mixen die later kwamen en die aanleiding gaven tot de beroemde Medusa achtige bewegingen van de Goth feestgangers.

En de kink?

Het was niet echt de Story of O of De Sade. Het was vooral de sexy allure van het vastgeketend zijn aan een ander mens die niet bang was voor het donker. Er waren geen grenzen aan de persoonlijke expressie, zowel intellectueel als fysiek.

Terug naar 2023: Deze zomer, op de terugweg van onze vakantie, besloten we door een deel van Duitsland te rijden.

"Kijk!" riep hij uit. "Geen snelheidslimiet op de GPS!"

"De Autobahn!" gilde ik van verrukking. Het was de eerste keer in al mijn jaren in Europa dat ik op de Autobahn reed.

Wat ik voelde verbaasde me en mezelf zo goed kennende, had ik niet gedacht dat ik me nog kon verbazen.

Ik voelde dat gevoel van opluchting dat ik begin jaren 90 had gevoeld toen ik voor het eerst voet zette op Afrikaanse bodem. Geen regels! Geen limiet!

"Nou?" Ik draaide me naar hem toe.

"Ik weet wat je wilt." Hij grijnsde als een Cheshire Cat en vloerde.

Ik vraag mezelf nu af terwijl ik schrijf: hoe zou het zijn om vandaag de dag geen limiet te hebben op persoonlijke expressie?

Ik had een rendez-vous gepland voor het ontbijt dit weekend. Ze kwamen niet opdagen. Geen reden opgegeven. Waarschijnlijk vergeten...wie zal het zeggen? Wie kan het op dit moment iets schelen?

Ik heb er wel om gegeven...voor een lange tijd: 12 jaar om precies te zijn. Maar nadat de deur letterlijk voor mijn neus werd dichtgeslagen, afgewezen omdat ik te Roemeens en te Zuid-Afrikaans tegelijk was, buitengesloten omdat ik te intellectueel was en beoordeeld omdat ik te wild was...blijf ik aan de andere kant van de spiegel. De grenzen zijn duidelijk: wees niet jezelf...

Wees een kneedbaar, onderdanig en passief iemand. Volg de conventies van je groep, wat die ook mogen zijn.

Het tegenovergestelde van de Gothic subcultuur en filosofie...

"Mensen zijn saai!" SMS'te een goede collega van mij eens.

Dat zijn ze inderdaad...de meesten van hen...niet intrinsiek, maar eerder door collectieve keuze.

"Ze handelen meestal uit eigenbelang." Typte ik.

"We sterven allemaal alleen." Was het antwoord van een goede vriend, nog niet zo lang geleden. Die relatie duurde de gebruikelijke 1 tot 3 jaar voordat ik begreep dat hij MIJ nooit echt leuk had gevonden. Het was een kwestie van gemak, net als alle anderen voor hem.

Jammer.

"Het had anders kunnen zijn." Ik herinner me de zin uit de film van gisteravond waar de nieuwe koningin van Wakanda over de oceaangod van de Blauwe Mensen heen staat, klaar om de vibranium speer door zijn keel te duwen!

"Geef je over!" Beveelt ze hem.

Ik geef me over! Ik antwoord in stilte. Er is een grens. Niet de mijne.

Ik keer terug naar mijn papieren die betrekking hebben op mijn levenslange, persoonlijke onderzoeksproject waarin ik de exacte coördinaten van die grens verken.

Hoe zou het zijn als we helemaal onszelf konden zijn? Hoe zou het voelen om je niet langer te verstoppen?

Waarschijnlijk vergelijkbaar met de sensatie van het vloeren van die versneller en voor een paar momenten, het gevoel echt vrij te zijn.