Links

Ik heb een passie voor stand-up comedy. Ik denk dat ik in de voetsporen ben getreden van mijn moeder en haar griezelige vermogen om de draak te steken met alles en iedereen op de meest gevatte manier. Naast mijn eigen set grappen kijk ik ook naar anderen voor inspiratie. Een van die nieuwe komische muzen is Dragos Comedy (Click ME!) die het voormalige Oost-Europese blok teder doopt tot "Verschillende tinten verdriet".

Terwijl ik door verschillende profielen scroll, verschillende gesprekken voer en verschillende podcasts consumeer, kom ik steeds meer jongere en veel jongere mensen tegen die hun politieke oriëntatie als LINKS omschrijven. Tot nu toe ben ik meer vrouwen dan mannen tegengekomen die zwaar naar links neigen en ik huiver bij de implicaties. Weten ze het eigenlijk wel? Vraag ik mezelf af.

Op een middag op kantoor merkte ik op dat als ik het woord links zag, het me deed denken aan het communisme.

"Links is niet alleen communisme." Merkte een veel jongere collega op.

"Echt?" Vroeg ik schaapachtig. "Wat betekent het anders?"

Hij kon geen duidelijk antwoord geven. En dit is de crux van het LINKS van vandaag: geen duidelijk antwoord op absoluut niets.

Een ex-geliefde bekritiseerde me eens omdat ik de wereld van vandaag bekeek door de lens van een ex-communistische 8-jarige. Volgens hem moest ik de wereld van vandaag niet beoordelen aan de hand van de ervaringen uit het verleden. En toch... is ervaring wat elke werkplek vraagt van een toekomstige werknemer. Ervaring is wat de competente van de middelmatige scheidt. Ervaring is wat herhaling van fouten uit het verleden voorkomt. Hij was LINKS. Wist hij dat wel?

Het is onmogelijk voor een kind dat is opgegroeid in de vrije wereld (zoals we het aan de andere kant van het gordijn noemden) om ooit de implicaties te begrijpen van de toepassing van zo'n corrupt en gebrekkig systeem. Wat dat vrije kind ziet, te midden van de ontkoppeling die wordt ingeluid door technologie en secularisme, is een oplossing voor zijn eigen, individuele probleem. Ze denken in feite helemaal niet aan het collectief. Links is wat het communisme definieerde op zijn laatste trajecten in de jaren 80. Links is tegenwoordig een andere vorm van communisme en woke is gewoon een andere vorm van links. Het is echter niet alleen de arbeidersklasse die in opstand komt tegen de aristocraten: het is een verscheidenheid aan individuen en groepen, evenals de intellectuele elites die ons deze academisch verantwoorde maar praktisch gebrekkige samenlevingsmodellen in de eerste plaats hebben gebracht.

Telkens als ik word opgeroepen om compromissen te sluiten over de doorleefde ervaring, word ik boos.

Ja, Dagos, wij, de laatste Roemeense generatie die van het communisme heeft geproefd, zijn allemaal verschillende tinten van verdriet ... en verloren.

Oudere generaties verlangen nog steeds naar de voordelen en bescherming van het communisme. Iedereen had een baan (wat we tegenwoordig een universeel inkomen zouden willen noemen), of ze nu echt iets deden of niet. Er was een bloeiende industrie (die vandaag de dag zou worden afgebroken door de groene politiek).

"Genève!" Zei een oude vriend van de familie die naar Zwitserland was gevlucht toen de communisten hun bezittingen in beslag namen. "Het is Watermeloenpolitiek" Grijnsde hij.

"Hoezo?" Vroeg ik.

"Groen van buiten en rood van binnen." Zijn toon viel weg.

Weten ze het eigenlijk wel? Vraag ik mezelf weer af.

Weten ze hoe koud het was die winternachten zonder verwarming? Weten ze hoe lang het duurde om rantsoenen te krijgen? Kennen ze de angst voor gevangenisstraf of de dood als ze het er niet mee eens waren? Misschien binnenkort wel! Wij gaan die kant weer op, maar via een andere weg.

Ik denk terug aan die korte maar krachtige jaren onder het communisme. Dat serieuze gezicht waar ik jaren en een Afrikaans continent voor nodig had om te veranderen in de glimlach die me vandaag betovert. Ik herinner me dat ik op de kleuterschool het communistische volkslied zong terwijl onze geliefde, ongeletterde, boerendictator op ons neerkeek van tussen het embleem en de hamer en sikkel aan de muur.

Weten ze het eigenlijk wel? Ik vraag het me ongelovig af. Weten ze wel welke corruptie en onderwerping ze steunen vanuit hun comfortabele kindertijd en verwende volwassenheid?

Ik kan hen vergeven die in armoede en misdaad zijn opgegroeid en verlangen naar orde en welvaart. Ja, communisme is in die zin veel beter dan chaos.

Ik kijk naar Zuid-Afrika, mijn voormalige vaderland, en door het gedempte gefluister van de expats die over de hele wereld verspreid zijn, hoor ik de kreten van een land dat geplunderd is door leiders die opgeleid zijn in de visie van een voormalige Sovjet-Unie. Ver verwijderd van de droom van een vrije en eerlijke Nelson Mandela.

Ik kijk naar de wereldwijde aanhangers van de huidige bloedbaden in het Midden-Oosten in naam van vrijheid, religie en eigendom en herinner me de communistische mantra die ik als kind leerde: wie niet met ons is, is tegen ons. Een verre schreeuw van de pacifistische, bijbelse boodschap van wie niet tegen ons is, is met ons!

Weten ze dat eigenlijk wel?

Als ik één boodschap zou moeten doorgeven aan de jongere generaties die een systeem steunen dat wil dat mensen zich gedragen als bijen in een korf, dan zou het deze zijn:

Lees! Lees alles! Evolueer!