Stil

Als er een mentale en niet fysieke behandeling zou zijn om genderdysforie met succes te behandelen of aanzienlijk te verminderen, zou iemand zich dan aanmelden? 

Ik vind het vreemd hoe weinig informatie (of onderzoek) er is over wat gender- of lichaamsdysforie veroorzaakt. Het lijkt erop dat de hele psychologische en medische industrie unaniem heeft besloten dat de enige manier om dit probleem op te lossen van buitenaf is. Operaties en lichaamsmodificatie. Ik heb onlangs gedeeltelijk geluisterd naar de podcast van een zeer jonge man-naar-vrouw transitioner (ongeveer 17 jaar oud) die op ongeveer 14-jarige leeftijd aan hun fysiologische (dat wil zeggen puberteitsblokkers gevolgd door oestrogeen) transitie was begonnen. Ze zag eruit en praatte als een meisje (nog geen vrouw qua leeftijd, hoewel ze zichzelf zo noemde!). De enige weggeefactie was een behoorlijk sterke kaaklijn voor een meisje. Er zijn echter veel meisjes en vrouwen die zeer uitgesproken kaaklijnen hebben zonder trans te zijn. Desalniettemin, hoe meer ik luisterde, hoe meer het me met afschuw vervulde. Ik was geschokt dat dit zo vroeg werd gestart. Met zo weinig onderzoek naar de langetermijneffecten van het kunstmatig veranderen van de lichaamsmorfologie zo vroeg in het leven, vraag ik me af hoe de artsen hun behandelingen rechtvaardigen. 

Hoe meer ik luisterde, hoe banger ik werd. Ik dacht aan mijn eigen kinderen en voelde een koude rilling en dacht: wat als?

Wat me per se stoorde, was niet de radicale medicalisering van dit kind, maar de manier waarop ze over haar eigen lichaam sprak. Soms hield ze van haar gezicht, hoewel ze er soms een hekel aan had. Ze wenste dat ze een slankere, vrouwelijkere taille kon hebben. Ze vergeleek haar kleine borstomvang met die van vrouwen met van nature kleine borsten en toch was ze er niet erg blij mee. Niets om trots op te zijn, was haar omschrijving. En de vergelijkingen gingen door. Ja maar nee. Ik vind het leuk, maar ik haat het. Ik ben niet ongelukkig, maar ik ben ook niet gelukkig. 

Ik kon tot dat moment niet kijken of luisteren.

Als een nogal ondergekwalificeerde (net een bachelor in psychologie) afgestudeerde, kon ik het niet helpen, maar vroeg me af of deze jongen echt aan genderdysforie had geleden. Welke kwalificaties worden gebruikt om te bepalen dat het dat is en niet iets anders? Is er echt, absoluut geen andere behandeling dan lichaamsmodificatie...voorgoed? 

De sleutelwoorden die ik uit haar podcast heb opgepikt, schreeuwden ONZEKERHEID. Zou de psychologische industrie geen FYSIEKE DYSFORIE moeten overwegen voordat ze het daadwerkelijk op GENDER richt? En dan uiteindelijk de wortel van de dysforie vinden zonder de aanwezigheid van een andere mentale comorbiditeit voordat je de trans-route gaat!

Zoveel mensen, jong en oud, met en zonder specifieke psychische stoornissen, hebben een enorme ontkoppeling tussen hun lichaam en hun geest. Een hekel hebben aan of op zijn minst een hekel hebben aan verschillende lichaamsdelen (neus, heupen, dijen, lippen, oren, billen, borsten, kin...). De meeste plastische chirurgie zijn echt onnodige, puur esthetisch verbeterende procedures. Alles om het gewenste resultaat te krijgen, wat een simpele zin is: "Ik voel me beter over mezelf!"

Wat weet ik?

Ik ken er iets. Ik heb in totaal 6 chirurgische ingrepen ondergaan binnen een tijdsbestek van 8 jaar. Een van die ingrepen was een reconstructieve abdominale chirurgie die ook diende om een postpartumafwijking esthetisch te verbeteren. Ook wel bekend als een buikwandcorrectie. Ik noem het niet alleen omdat de operatie ingewikkeld was en bedoeld om de buikwand te herstellen en ervoor te zorgen dat de darm- en spijsverteringsorganen weer door spieren zouden worden beschermd. Ik heb wel eens gegrapt dat ik na de geboorte van twee te grote baby's als een teddybeer was met de vulling eruit. 

TMI (Too Much Info) trigger waarschuwing!

Vlak na de spoedkeizersnede, terug in mijn kamer, had ik een aantal verloskundigen om me heen verzameld die met verband aan het fuffen waren (ik had veel bloed verloren). Ze staarden me allemaal met grote ogen aan en een van hen merkte nogal grof op:

"Wauw! We zouden een hele anatomieles op je kunnen doen!" Terwijl ze naar mijn torso keek. Ik realiseerde me toen niet wat de schade was. Ik vond het vreemd humoristisch op een licht beledigende manier. Ik heb een vrij dikke huid als het gaat om de meningen en gevoelens van mensen over mij. Woordspeling bedoeld.

Dat is wat ik bedoel als ik zeg een teddybeer met zijn vulling die eruit hangt.

Het was een behoorlijk gevaarlijke manier om het leven te leiden nadat ik mijn voortplantingsrol van het baren van twee kinderen had afgerond. Vandaar dat ik het paard bij de teugels had genomen en na veel ophef kwam ik uiteindelijk een chirurg tegen die er zeker van was dat ze het kon repareren. Enkelen hadden nee gezegd.

Om een lang verhaal kort te maken, zo'n operatie heeft me twee jaar hersteltijd gekost. Het was ondraaglijk pijnlijk. Ik heb een hekel aan morfine en verdovingsmiddelen. Littekens zijn moeilijk te behandelen en sommige hebben veel tijd nodig om te genezen. Onder het mes gaan is een slachting voor het lichaam en zwaar voor de geest. Om nog maar te zwijgen van de complicaties... welke er waren... om verschillende redenen, maar elkaar overlappen.

Op internet zijn veel getuigenissen te vinden van de transgroep over hoe goed het daarna voelt, op de hersenen. Ze laten vaak de levenslange, medische worstelingen en heel vaak complicaties weg die gepaard gaan met de chirurgische slachting van een verder gezond lichaam. Allemaal omwille van een glitch in de mentale matrix - waar we tot nu toe geen idee van hebben.

Is het genetisch? Is het trauma-getriggerd? Is het hormonaal? Is het sociaal? Is het een combinatie van factoren? En het antwoord zou verschillende vormen van therapie met zich mee moeten brengen die in eerste instantie GEEN lichaamsmodificatie met zich meebrengen.

Ik ben er een voorstander van om eerst het probleem te begrijpen voordat je de kettingzaag oppakt.

Het is heel goed mogelijk dat een of andere radicale chirurgische aanpassing de enige oplossing is voor dit soort mentale angst. En misschien ook niet.

Kun je vertrouwen op wat je ziet en wat je hoort op de verschillende sociale platforms? 

Een deel ervan wel en een deel nee. 

De rest? Het is dubieus en feitelijk kwaadaardig: dat wil zeggen feiten die zijn verdraaid om bij de boodschap te passen.

De kers op de taart is dat er nu de extra psychologische druk is om te voldoen aan verschillende soorten onderschreven non-conformiteit. Simpelweg afspreken om te behagen. Dubbelzinnig praten, gewoon om te voorkomen dat je een etiket krijgt. We komen in een situatie waarin kritisch denken niet wordt gedefinieerd door alles in twijfel te trekken, maar door "slechts enkele dingen" in twijfel te trekken. 

Ik moet voorzichtig zijn met gevoeligheden voor sociale rechtvaardigheid als ik praat over wat ik aantrekkelijk vind en wat niet, en over wie ik in mijn leven en rond mijn kinderen zou willen en wie niet. Hoewel het mijn recht is om te kiezen (een recht dat wordt verleend door de vrije en democratische samenleving waarin ik leef), is het veel veiliger om STIL te blijven. 

In de tussentijd, terug op de ranch zoals je zou zeggen, blijft het wiel draaien en blijven de winsten binnenstromen. Natuurlijk is het grotendeels financieel gedreven. Dat is altijd in meer of mindere mate. Als de oplossingen voor psychische stoornissen niet-invasief, niet-medicinaal en in enkele doses tijd waren, wie zou er dan nog geld verdienen aan de behandeling? Wie zou er baat bij hebben, behalve de patiënt?