Lijnen in het zand

Ik was toen ongeveer 18 of 19 jaar oud en verliefd op een jongen. Misschien is “verliefd” niet het juiste woord.
“Lust” zou beter passen.
Al zaten er achter die lust ook heel wat echte gevoelens.
Het was geen relatie en ook geen gewone vriendschap. Het was wat tegenwoordig een “situationship” wordt genoemd. Ik moet glimlachen als ik denk aan al die hedendaagse labels en hoe modern dit allemaal zou zijn. Kennelijk begon het allemaal met de komst van de smartphone.
Nee… een aantal van ons, de elite underdogs (vooral uit sommige oude subculturen van vroeger), hebben het meeste al lang meegemaakt…
…androgynie, polyamorie, alternatieve seksualiteit… blauw haar (al werd het bij mij altijd ergens tussen violet en grijs).

Die jongen… hij is er nog steeds. Onze wegen zijn lang geleden gescheiden, over continenten heen, en hebben elkaar nooit meer gekruist.
Toch wonen we allebei binnen een straal van 500 km van elkaar, en we weten het allebei.

“Nothing really matters!”
Hij bedoelde: Alles en Iedereen is Vervangbaar.
Hij genoot van mijn reactie op die woorden.

Ik moest niet zo lang geleden dezelfde morbide en pessimistische melodie horen van iemand die ook tussen twee definities van intermenselijke relaties viel. Weer zo’n situationship die tussen de traditionele en de absurde categorieën door gleed.
Genoot hij ook van de metafysische onrust die het bij mij opriep?
Waarschijnlijk wel.
Geen manier om te weten waar de waarheid ophoudt en de leugens beginnen.

De spelletjes die dat soort mensen met mijn hoofd speelden, zijn de reden waarom ik altijd een hekel heb gehad aan dat narratief. Alles kunstmatig en manipulatief. Pure narcisme.
Vandaag, en het grootste deel van de afgelopen 12 jaar, is die geïsoleerde, filosofische haat omgeslagen in prikkelbare walging.

Ik hoor fragmenten van deze sombere en pessimistische toon in mijn werkomgeving, in creatieve kringen, sociale cirkels en alledaagse routines.
Zoals die man met zijn valse gefluit en die vrouw die het piepdeuntje van een andere vrouw haar smartphone nazingt terwijl ze door de winkel loopt. Niets te doen, weinig te zeggen en geen interessante gedachten, maar toch blijven ze lawaai maken. Soms glijdt het van middelmatigheid over in het kwaadaardige: zoals die man op de fiets die vanaf de overkant van de straat schreeuwt terwijl hij in tegengestelde richting rijdt. Hij was terecht geïrriteerd op de bekenden die hun auto tijdelijk op het fietspad hadden geparkeerd.

Entitlement, egoïsme, gerechtvaardigde kwaadaardigheid. Het is allemaal zo prominent geworden dat het langzaam begint door te dringen tot in de intiemere, binnenste kringen van het familieleven.
Het is mogelijk de hypocrisie en corruptie achter deze mentaliteit die mijn woede blijven voeden.

Aan het einde van 2025 kom ik opnieuw bij dat moment van goede voornemens voor het nieuwe jaar.
Natuurlijk roept alleen al het noemen van deze tijdloze traditie van het oude weggooien en het nieuwe verwelkomen een hele reeks negatieve verhalen op.
Goede voornemens zijn overschat! Niemand houdt zich eraan, dus waarom zou je ze maken? Er is te veel sociale druk! Het is gewoon een domme trend!
Nou, in elk geval kunnen we deze niet helemaal afschaffen door er het stempel “commercieel” op te plakken, zoals we met Kerst doen.

Mijn antwoord: Spreek voor jezelf!
Ik zou zeggen dat de meningen van anderen zwaar overschat worden. De meesten geloven geen woord van wat ze zeggen en passen hun retoriek aan afhankelijk van wie er voor hen staat. De meeste van diezelfde mensen zijn schuldig aan precies dezelfde druk uitoefenen op anderen om zich aan hun narratief te conformeren; en eerlijk gezegd zijn de meesten inderdaad te dom om een relevant gesprek te voeren.

Mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar is eenvoudig:
LIJNEN IN HET ZAND
Ik trek ze en ze belichamen de woorden van een Afrikaanse uitspraak van lang geleden uit mijn vaderland: Tot hier en nie verder nie.

Wat betekent dat letterlijk? (Mijn jongste dochter heeft het woord “letterlijk” ontdekt en gebruikt het nu letterlijk de hele tijd!)
Het betekent dat ik geen geduld meer heb om mijn waarden af te zwakken ten behoeve van andermans fragiele mentale gesteldheid.

De dood van mijn vader in 2024 was ook de dood van dat stemmetje op mijn schouder dat me aanspoorde om “objectief” te zijn, om “de andere wang toe te keren”, om “mijn storm te temperen”. Het is op veel manieren ironisch, want hij was zelf ook geen kalme man. Pas in zijn oudere en wijzere jaren veranderde hij zijn koers van mij trainen om “een man te zijn” naar preken dat ik “vrouwelijker” moest zijn. Zoals je je kunt voorstellen, botsten we vaak. Toch was hij mijn beste vriend. Ik mis hem enorm, en juist nu in deze spirituele tijd van het jaar nog meer. Voorlopig is het geritsel van de berken te zwak en is zijn stem stil. En toch opent de kleine dood van de natuur tijdens de winterzonnewende de geest voor wat ooit was en wat nog komen moet.

Poëzie terzijde: het betekent dat de tijd verstrijkt en dat geen plan hebben gelijkstaat aan de krekel zijn en niet de mier in die beroemde fabel.
In mijn geval betekent het dat ik boos ben en dat die boosheid meer nodig heeft dan alleen mijn zware fysieke training om te bedwingen.

Ik ben boos op de nepvriendschappen en nepconnecties van de afgelopen 14 jaar. Boos omdat ik gedumpt werd toen ik de hulp het hardst nodig had. Boos op vooroordelen, nepotisme en misogynie in de verschillende kantoorbanen die ik heb moeten doen om mijn rekeningen te betalen. Boos omdat er van mij verwacht werd dat ik fysiek, emotioneel en mentaal gaf zonder er iets voor te vragen of te krijgen. Boos op het dommer voordoen dan ik ben om andermans minderwaardigheidscomplex te sussen. Boos op de brainwashing in ideologieën waar ik nooit in geloofd heb en nog steeds niet in geloof. Boos op ronduit verraad toen loyaliteit op de proef werd gesteld. Boos op het gebrek aan gewone familiewaarden. Boos op de eenzaamheid en isolatie die al het bovenstaande, en nog zoveel meer, heeft veroorzaakt.

Als ik niet was opgegroeid in een totaal andere plaats, tijd en omgeving met heel andere mensen, had ik me misschien net zo nonchalant gevoeld als de gemiddelde West-Europeaan over de onuitgesproken sociale en familiale disfunctie die hier zo wijdverbreid is. Maar ik heb genoeg tegengestelden om alles mee te vergelijken. Uiteraard kan ik niet rantten over specifieke personen, situaties of voorvallen, want dat zou alleen maar voer voor roddel zijn. Wat ik wél kan doen, is er één oude, pertinent vraag van maken.

Wie is er dood gegaan en heeft jou tot koning gekroond?